02 maja
Dzień matki w żałobie.....
Już widzę Twoją minę i wiem co powiesz: Hurra Agata! Masz swoje święto! Co zamierzasz z tym zrobić?
Dawno już, nic nie wprawiło mnie w takie zdumienie.
Jak ja mam obchodzić ten dzień?
Jak miałby go obchodzić ktokolwiek?
Nawet nie próbuję usiąść na murku, przyrosnę a nie ułożę sobie tego w głowie, nie ma szans.
„Nie poddawaj się Agata, wysil się i spróbuj rozkminić!”
Zmieniam perspektywę i przyglądam się z każdej strony …
Ktoś powiedział, że to taki dzień, w którym mówimy: „Pamiętamy”.
Pamiętamy, brzmi fajnie, ale co i kto?
Ja pamiętam zawsze, to raczej oczywiste, a świat?
Nie wiem, ktoś ma sobie o mnie przypomnieć 02 maja dlatego, ze zmarło moje dziecko?
Chyba nie chcę....
Na pewno nie chcę!
Jestem mamą Oli, ale nie chcę żeby resztę mojego życia, determinowało tylko to, że Ola nie żyje.
Ludzie w mojej bajce, wiedzą i tak jak ja nie zapomną, nie dlatego że jest taki dzień, tylko z szacunku, przyjaźni i empatii.
A reszta?
Dlaczego ktoś miałby obchodzić taki dzień?
Jak?
Co ja mam dzisiaj zrobić, żeby zadośćuczynić takiej intencji?
Może ktoś przyniesie mi kwiaty?
Mam płakać szczególnie czy szczególnie właśnie nie?
Mam wyjść na ulicę z jakimś transparentem ?
Mam iść na cmentarz, czy zorganizować jakieś wydarzenie towarzyskie, bo oto właśnie dostąpiłam zaszczytu i zasiliłam grono kobiet, które nie mają siły się pozbierać.
O co chodzi z tymi dniami wszystkich i wszystkiego?
Jak jest dzień pizzy, to przynajmniej wiem że zjem pizze.
A dzisiaj?
Ola ratuj!
Co ty byś zrobiła?
"Ja bym powiedziała, co o tym, co myślę, głośno i wyraźnie"
Co niniejszym czynię.
Mam świadomość, że tekst jest kontrowersyjny, ale bardzo was proszę o rozmowę, bo żadną miarą nie umiem sobie tego w głowie ułożyć.
Podzielcie się swoją perspektywą bez wględu na to czy jesteście mamą po stracie czy nie.
https://www.facebook.com/groups/649537065904161
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.