LAURKA - a może to znak?

 

Szukałam zdjęcia.
Tylko zdjęcia szukałam.
Od roku część nierozpakowanych rzeczy leży w pudłach a ja coraz częściej myślę o tym, że moje obecne miejsce do życia, to tylko kolejny przystanek.
Są „ludzie dęby” i „ludzie dmuchawce” ja dębem nie jestem na pewno.
„ Gdy, zawieje północny wiatr....” to ja, jak bohaterka „Czekolady” muszę iść dalej.
Pewnie dlatego, nie rozpakowałam….
A może z zupełnie innego powodu, tak czy siak, ogromny karton pomieszanych zdjęć, umarłych chwil z całego życia, zalega w potężnym  pudle po psiej karmie. Ludzie to mają, albumy, kolekcje, segregatory, szuflady, komódki a ja.... mam karton, tak samo pomieszany, jak całe życie.
Potrzebuję zdjęcia Oli, „na wymianę” więc,odszukałam najpierw właściwe pudło a później zaczęłam szukać zdjęcia. Szkoda, że nie można tego robić z zamkniętymi oczami. Bolało, płakało, złorzeczyło, ale.... między tym całym zabałaganionym „bigosem” znalazłam laurkę na Dzień Matki z 2008 roku, Ola miała wtedy 8 lat i….Nie wiem, co czuję.
„ Gdy, patrzę na drzewo, mój wyraz twarzy nie zmienia się, lecz, gdy patrzę na Ciebie uśmiecham się!”
To jest taka chwila, dla której mogłabym umrzeć. Wróciło wszystko. Cała miłość Wojtka, jak z wiadra prosto na głowę,a ja czuję wdzięczność i miłość i wiem, że „miałam szczęście, które się nie trafia” a została nie tylko fotografia. Została miłość, zostało wszystko to, co Ola wniosła w moje życie, to czego mnie nauczyła, co pokazała, co dała. Została Agata ukształtowana przez Hydrę, człowiek, kobieta i zawsze mama i są ciepłe łzy płynące po policzkach, ale one już nie bolą i to jest najdziwniejsze.

Sprzątałam dzisiaj grób Oli, cały czas prowadząc w głowie  rozmowę "z niebem" a później znalazłam tę laurkę i mówcie sobie co chcecie, ja chcę wierzyć, że to jest znak i niech ktoś spróbuje mi powiedzieć, że jest inaczej i niech to powie tak, żebym ja w to uwierzyła :-).